Μεγαλομάρτυρος Ιακώβου του Πέρσου, 17 Ανωνύμων Μαρτύρων Μοναχών εν Ινδία, Αγίων Ιακώβου Επισκόπου Ροστοβίας-Ροστώφ του Θαυματουργού, Βσέβολοντ-Γαβριήλ εν Πσκωβ, Μαξίμου του εκ Προβηγκίας Επισκόπου Ρηγίου, Οσίων Γρηγορίου του Σιναΐτου και του μαθητού αυτού Γερασίμου Ευβοέως, Μωϋσέως Αναχωρητού εν Παλαιστίνη, Ναθαναήλ Αναχωρητού εν Νιτρία, Πινουφρίου του Αιγυπτίου, Θεοδοσίου εν Τυρνάβω Βουλγαρίας, Διοδώρου-Δαμιανού Κτίτορος Μονής του Όρους Αγίου Γεωργίου Σολόφκυ, Ανδρέα Ογκορόντνικωφ, Ρωμανού του Θαυματουργού εν Κιλικία, Παλλαδίου Θεσσαλονίκης, Αρσενίου του εν Ράξω
__________
[…] – Δε μιλάς, ε; Σ’ το είπα απ΄την αρχή. Στα μεγάλα και στ΄ αληθινά, τα λόγια δεν πολυβοηθάνε. Όταν κίνησα να βρω τον Θεό παρακαλούσα να με πλημμυρίσει με το Άγιο Πνεύμα για να μπορώ ν΄ανοίγω το στόμα μου και να πείθω απίστους, να στηρίζω ολιγοπίστους και να κατατροπώνω σοφούς. Αγώνες, νηστείες και προσευχές τόσες και τόσες και το Πνεύμα το Άγιο ένα μ΄ έμαθε: να καλώ… να κράζω τον Θεό «Αββά μου», «Μπαμπάκα μου» δηλαδή. Κι όταν ζητάω λόγια προσευχής, μου θυμίζει εκείνο το απόγευμα που έτρεχα παιδάκι, να προϋπαντήσω τον πατέρα μου και στη βιασύνη μου έπεσα και σύρθηκαν τα χέρια μου στις πέτρες. Οταν τον έφτασα, μέσα στο κλάμα από τον πόνο, λόγια δεν είχα. Μονάχα σήκωσα τα ματωμένα χέρια μου να τα δει και να τα γιάνει. Δεν ήερα πώς θα το έκανε, ήξερα μόνο πως είναι μπαμπάς μου και ξέρει. Έτσι και σ΄ όλη τη ζωή μου, όταν στερεύαν τα λόγια και ξεχείλιζαν τα δάκρυα, σήκωνα τη ματωμένη μου ψυχή και περίμενα. Εκεί, στην αγαπημένη μου σπηλιά, στο καταφύγιό μου, μακριά απ’ την πικρή δόξα των ανθρώπων. […]
Ηλία Λιαμή
«Ψίθυροι των Αγγέλων» (Ο Άγγελος της Αγκαλιάς- Άγιος Στυλιανός)
Άγιος Παντελεήμων Χαλέπας Χανίων 