Ημείς, παιδί μου, όλα αυτά όπου λέγειε τα είδομεν, τα απεράσαμεν και μίαν και δύο και πολλάκις. Εγράψαμεν και βιβλίον περί αυτών των αλλοιώσεων, μήπως και τύχη να πάθη κανείς, να μη απελπίζεται. Αλλά όχι να μένη αργός, όπως κάμνεις τώρα εσύ. Θέλει βίαν, θέλει αγώνα, θέλει άκραν ταπείνωσιν και τελείαν υπακονήν. Μη στέκης λοιπόν, αλλά φώναζε’
-Χριστέ μου! Παναγία μου!
Μη χαυνώνεσαι και δέχεσαι λογισμούς. Φώναζε συνεχώς τον Χριστόν.
Προτού ο πειρασμός προλάβη να σχεδιάση τον λογισμόν εις τον νουν σου, εσύ να τον χαλάς με την ευχήν. Μην τον αφήνης.
Αλλά, όταν εσύ αφήνης τες ακαθαρσίες που ρίχνει μέσα σου ο εχθρός, λοιπόν εντός ολόγης ώρας σε έχωσε μέσα εις αυτές. Κατόπιν, τί αγώνας, δια να καθαρισθείς! Όθεν βιάσου. Θέλει κόπον και πόνον, όχι αστεία! Αίμα θα στάξη η καρδιά σου. Πικρίαν, φαρμάκι θα πιής, και έτσι θα λάβης ελευθερίαν, να γλυκανθής.
Μη νομίσης μικρόν τον αγώνα. Ωσάν τρελλή πρέπει να φωνάζης: Ιησού μου σώσον με! Παναγία Θεοτόκε βοήθει μοι! Ωσάν μηχανή να πηγαίνη η γλώσσα σου: -Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! Και, όταν κουράζεσαι, θα σου έρχεται παράκλησις όπου δεν την εγεύθης ποτέ. Ει δε και αρχείς όπως τώρα και αμελείς, εις τον αιώνα δεν θεραπεύεσαι.
Καθήμενος ο άνθρωπος εις το σπίτι του δεν ταξιδεύει να πάη στην Πόλι’ αμελών ο μοναχός και μη ευχόμενος δεν γίνεται άξιος της άνω Ιερουσαλήμ.
Λοιπόν ανάστα! Βάλε εσύ τον οβολόν σου, να βάλη και η χάρις του Θεού τα μύρια τάλαντα. Δείξε την αγαθήν σου προαίρεσιν. Στρέψε από τον εχθρόν το πρόσωπόν σου. Τί αφήνεις να μοιχεύεται η ψυχή σου από τον δαίμονα;
Πού είναι η ταπείνωσις, όταν βλέπης και λέγης ότι όλοι σε πταίουν και μόνον εσύ είσαι καλή;
Ταπείνωσις είναι να σφάλλη ο άλλος και, πριν αν προλάβη αυτός να ζητήση συγχώρησιν, ημείς να του βάνωμεν μετάνοιαν λέγοντες: -Συγχώρησον, αδελφέ μου, ευλόγησον! […]
Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή και Σπηλαιώτη
«Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας»
Άγιος Παντελεήμων Χαλέπας Χανίων 