7. Ο λογικός άνθρωπος, προσέχοντας ο ίδιος στον εαυτό του, εξετάζει τι πρέπει να πράξει και τι τον συμφέρει, καθώς και ποια ταιριάζουν στην ψυχή και την ωφελούν και ποια δεν της ταιριάζουν. Και έτσι αποφεύγει εκείνα που βλάπτουν την ψυχή, ως ξένα και γιατί τον χωρίζουν από την αιώνια ζωή.
Αγίου Μεγάλου Αντωνίου
«Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών – Α'»
Των Κολοκοτρωναίων
Λάμπουν τα χιόνια ‘ς τα βουνά κι’ ο ήλιος ‘ς τα λαγκάδια
λάμπουν και ταλαφρά σπαθιά των Κολοκοτρωναίων,
πόχουν τασήμια τα πολλά, τοις ασημένιαις πάλαις,
τοις πέντε αράδες τα κουμπιά, τοις έξι τα τσαπράζια,
οπού δεν καταδέχονται τη γης να την πατήσουν.
Καβάλλα τρώνε το ψωμί, καβάλλα πολεμάνε,
καβάλλα πάν ‘ς την εκκλησιά, καβάλλα προσκυνάνε,
καβάλλα παίρν’ αντίδερο απ’ του παπά το χέρι.
Φλωριά ρήχνουν ‘ς την Παναγιά, φλωριά ρήχνουν ‘ς τους άγιους,
και ‘ς τον αφέντη το Χριστό τοις ασημένιαις πάλαις.
«Χριστέ μας, βλόγα τα σπαθιά, βλόγα μας και τα χέρια.»
Κι’ ό Θοδωράκης μίλησε, κι’ ο Θοδωράκης λέει:
«Τούτ’ οι χαραίς που κάνουμε σε λύπη θα μας βγάλουν.
Απόψ’ είδα ‘ς τον ύπνο μου, ‘ς την υπνοφαντασιά μου,
θολό ποτάμι πέρναγα και πέρα δεν εβγήκα.
Ελάτε να σκορπίσουμε, μπουλούκια να γενούμε.
Σύρε, Γιώργο μ’, ‘ς τον τόπο σου, Νικήτα, ‘ς το Λοντάρι,
εγώ παου ‘ς την Καρύταινα, πάου ‘ς τους εδικούς μου,
ν’ αφήκω τη διαθήκη μου και τοις παραγγολαίς μου,
τι θα περάσω θάλασσα, ‘ς τη Ζάκυνθο θα πάω.»
Δημοτικό Τραγούδι
Άγιος Παντελεήμων Χαλέπας Χανίων 