Τον Χριστό να Τον αισθανόμαστε φίλο μας. Είναι ο φίλος μας. Το βεβαιώνει ο Ίδιος, όταν λέει: «Υμείς φίλοι μου εστέ…». Σαν φίλο να Τον ατενίζομε και να Τον πλησιάζομε. Πέφτομε; Αμαρτάνομε; Με οικειότητα, αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχομε κοντά Του’ όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει αλλά με θάρρος, που θα μας το δίνει η αίσθηση του φίλου. Να Του πούμε: «Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με!». Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη, και μα συγχωρεί. Να μη μας χωρίζει απ΄τον Χριστό η αμαρτία. Όταν πιστέυουμε πως μας αγαπάει και Τον αγαπάμε, δεν αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι απ΄Αυτόν, ούτε όταν αμαρτάνομε. Έχομε εξασφαλίσει την αγάπη Του κι όπως και να φερθούμε, ξέρομε ότι μας αγαπάει.
Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
«Βίος και Λόγοι»
Άγιος Παντελεήμων Χαλέπας Χανίων 